გამთენიისას გამეღვიძა, ექვსი საათი ხდებოდა. გაჭირვებით გავედი ოთახიდან, საწოლები თითქმის კეტავდა გასასვლელს.
რა სიჩუმე იყო. ასეთ მომენტებში თვალებს ვხუჭავდი და წარმოვიდგენდი ხოლმე, რომ ეს სახლი ჩემი და ნიასი იყო და მხოლოდ ჩვენ ორს გვეკუთვნოდა, რომ არავინ იყო ჩვენ მეტი და შემეძლო დილიდან ისე მეფუსფუსა, როგორც საკუთარ სახლში.
თუმცაღა ფუსფუსს არავინ მიშლიდა, მაინც მეშინოდა, ვინმე არ გამეღვიძებინა. ჩემი ოთახისკენ რომ მივდიოდი, მისაღების კარი შეღებული დავინახე. მაშინვე ის გამახსენდა თავი რომ გავისულელე რამდენიმე დღის წინ. ოთახში შევედი. მაგიდას ლურჯი წითელში, ფოჩებიანი გადასაფარებელი ფარავდა. კალამი და ორი წიგნი იდო, ორივე ხაზვაზე. წიგნი ავიღე და მის ქვეშ კალმით შესრულებულ ესკიზს გადავაწყდი - მოტოციკლზე შემომჯდარი გოგონა, ზურგით საჭეს მიყრდნობილი, თავზე ჩაფხუტით. გამეცინა, თუმცაღა ისეთ დახვეწილ ხელს შეესრულებინა, დასაცინი არაფერი სჭირდა.
მაგრამ მოიცათ... გოგონა მოკლე შორტით, გრძელი სწორი თმით და მაისურზე წარწერით "Pink Floyed - The Wall". სკამიდან ელვისებურად წამოვხტი. ასეთი მაისურით მე დავდივარ სახლში. დავიჯერო, ეკამ დახატა?! არა...
მოტოციკლებს ეკა არ დახატავდა. ასეთ საინტერესო მომენტებში ჰოლმსური განცდა მეუფლება და ვცდილობ ხოლმე, რომ თავს ძალა დავატანო, რამეს რომ მივხვდე. აი, ისეთს, ჩემი მიხვედრილობით სხვას რომ გაოგნებულს დავტოვებ, თუმცაღა ხშირად არ გამომდის. ნახატს ხალათის ჯიბეში ვკუჭავ და ოთახში ვბრუნდები, მაგრამ აღარ მეძინება. ყურს ვუგდებ, ეკა ადგეს, რომ ვკითხო, ვინ დახატა. სახლში უამრავ სტუდენტს და აბიტურიენტს იღებს. იქნებ არც არაფერ შუაში ვარ, მაგრამ უნდა ვკითხო.
რვა საათზე ნია ადგა, მაშინვე აივანზე გამოვიდა თვალების ფშვნეტით და კურდღლიანი პიჟამით.
- როდის გათენდა შენთვის? - გამომცდელად მოჭუტა თვალები. - ისევ დეპრესია გაქვს იმის გამო, რომ ჩანთა მარტომ ატარე?
- არა ნია, რაღაც უნდა გაჩვენო. - სკამიდან წამოვხტი და ოთახში შევედი, ნახატს ხელი დავავლე და აივანზე დავბრუნდი.
- ნახე! - გავუწოდე.
ნიამ ნახატი შეათვალიერა.
- როდის დახატე?
- ეს ჩემ დახატულს ჰგავს?
- აბა?
- წარმოდგენა არ მაქვს, მაგრამ მაისური ჩემია ნამდვილად. - ნია ნახატს დაკვირვებით ათვალიერებს და მკვახედ მეუბნება.
- ელი, ნუ ოცნებობ. ეს ბაზრობაზე ნაყიდი მაისურია და შენ გარდა, ათას სხვასაც შეიძლება ეცვას.
- ვაიმე, რა ბოროტი ხარ. - ბრაზისგან ცხვირიდან ცეცხლებს ვყრი და სამზარეულოში მივდივარ. ეკა ტელევიზორთან ზის და დილის ქრონიკებს უყურებს, ხომ უნდა მოასწროს დილიდან პოლიტიკური ამბებით დაზაფვრა, რომ მერე მთელი დღე იქაქანოს. მხიარულად ვესალმები და სამზარეულოს მაგიდასთან ვჯდები.
- ეკა, ვინ დახატა ეს ამაღელვებელი ესკიზი? ოთახთან რომ ჩავიარე, თვალში მომხვდა და მომეწონა. რომ დავიტოვო, ხომ შეიძლება? - გულუბრყვილო გამომეტყველებას ვიღებ და ამის განსამტკიცებლად თვალებს მრავალჯერადად ვახამხამებ.
- უტა ხატავდა. მე რომ მაგის ნახაზებს ვაკეთებ, ეგ ერთობა. შენი იყოს. რომ ნდომებოდა, წაიღებდა თან. - ერთი წამით, მხოლოდ ერთი წამით ვაძლევ თავსუფლებას, რომ წარმოვიდგინო, როგორ მხატავდა უტა და ეს წარმოდგენა იმდენად მომწონს, რომ ვეღარ ვახერხებ, სკამიდან ავდგე და სხვა რამეზე ვკონცენტრირდე.
იმ ორი შეხვედრის შემდეგ მივხვდი, რომ ეკასთან მეცადინეობები სამშაბათს და პარასკევს მიმდინარეობდა საღამოობით. რამდენნაირი ვერსია არ მოვუძებნე მის შექმნას, მაგრამ რა ვერსიაც უნდა განმეხილა საკუთარ თავში, ყველა ერთნაირად დადებითი ემოციებით მავსებდა და სულსა და სხეულს ერთნაირად მითბობდა.
პარასკევს ეკამ დააკაკუნა ჩვენი წიგნთსაცავის კარზე, პიცა გამოეცხო და სამზარეულოში მიგვიპატიჟა მე და ნია. სანამ სკამზე დავჯდებოდი, განაცხადა, პიცის დრო სად მქონდა, უტამ გამიცდინაო. სრულიად სასოწარკვეთილი გამხადა მისმა სიტყვებმა. წინ უაზრო შაბათ-კვირა და ორშაბათი მელოდა. არადა, უკვე მრავალჯერ ვირეპეტიციე სარკის წინ, როგორი გრაციოზული მოძრაობებით უნდა გამეღო მისთვის კარი და ამ დღისთვის შეძენილ კბილის მათეთრებელს ჩემი და ნიას ორი დღის ბიუჯეტი შეეწირა. პიცის ჭამის სურვილი მომენტალურად დამეკარგა, თანაც, არც ისე სახარბიელოდ გამოიყურებოდა პიცა, რომელსაც ზემოდან მოხარშული კარტოფილები ელაგა მხოლოდ იმიტომ, რომ ცხელი ბოლომდე ვერ გადასანსლა და გაციებულის გადაყრას პიცაზე დალაგება ამჯობინა მოხერხებულმა დიასახლისმა.
გაგრძელება იქნება